معاینه تحت بی‌حسی (یا بیهوشی)

بعد  از تزریق ماده بی‌حسی یا بیهوشی، معاینه ناحیه بین مقعد و آلت، معاینه دیجیتالی مقعد (DER) و آنوسکوپی انجام می‌شود. این معاینه می ‌بایست قبل از اقدام به انجام جراحی انجام شود، خصوصاً اگر ارزیابی سرپایی سبب ناراحتی شده یا به تشخیص مسیر فیستول کمکی نکرده‌ باشد.

برای کمک به تعیین محل فیستول و مهمتر از آن، شناسایی منفذ درونی، چند تکنیک ابداع شده است که عبارتند از

• پزشک آب اکسیژنه، شیر یا آبی متیلن رقیق را به منفذ بیرونی تزریق می‌کند و بررسی می‌کند که آیا ماده تزریق شده از خط دندانه‌ای خارج می‌شود یا خیر؛ تجربه ما نشان داده که آبی متیلن بیش از آنکه به شناسایی منفذ کمک کند، مانع از دیده شدن محل آن می‌شود.‌
• کشیدن یا فشار دادن روی منفذ بیرونی نیز سبب بیرون‌زدگی یا فرورفته شدن دهانه فیستول شده و به مشخص شدن مسیر آن کمک می‌کند.
• وارد کردن یک پروب (میله فلزی نازک، قابل انعطاف و نرم که نوک کُندی دارد) از راه منفذ بیرونی، به تشخیص جهت مسیر فیستول کمک می‌کند؛ اگر پروب پس از طی کردن چند میلی‌متر به خط دندانه‌ای برسد، می‌تواند حدس زد که مسیر فیستول مستقیم است (باید مراقب بود که با اعمال فشار بیش از اندازه یک مسیر دیگر باز نشود).

پروکتوسیگموئیدوسکوپی/کوونوسکوپی

با انجام سیگموئیدوسکوپی انعطاف ‌ناپذیر در هنگام ارزیابی اولیه می‌توان مطمئن شد که بیماری‌های دیگر نقشی در علائم به وجود آمده ندارند. در ادامه نیز اگر نیاز شد روده بزرگ بیشتر بررسی می‌شود.

درمان

شکلی جراحی مورد نیاز به محل قرارگیری فیستول و ساده یا پیچیده بودن آن بستگی دارد. در صورت نیاز، جراح روش کار را با جزئیات برای بیمار توضیح می‌دهد.

بیشتر، موارد کمی از فیستول مقعد خودبه‌خود بهبود می‌یابند، انجام جراحی برای درمان این عارضه ضروری است.

جراحی

در اینجا هدف جراحی بهبود فیستول و در عین حال اجتناب از آسیب دیدن عضلات اسفنکتر میباشد که حلقه ‌ای از عضلات هستند که مقعد را باز و بسته می‌کنند. آسیب رسیدن به عضلات اسفنکتر، سبب بی‌اختیاری مدفوع می‌شود.

معمولاً جراحی فیستول مقعد تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شود، که سبب می‌شود بیمار در حین جراحی  چیزی احساس نکند. البته، در برخی موارد هم از بی‌حسی موضعی استفاده می‌شود، که در این حالت بیمار به هوش است اما از آنجا که ناحیه مورد درمان بی‌حس شده، دردی احساس نمی‌کند.